Dit is een eigenzinnige en opvallende variante op het bekende sprookje van Andersen. De illustraties bestaan uit gefotografeerde scènes met papieren poppetjes, die evenals het decor geknipt zijn uit cornflakesdozen, piepkleine voorwerpen uit poppenhuizen en stukjes stof. Ook de typografie is bijzonder: versierde hoofdletters en verschillende lettertypes springen hier en daar uit de tekst. Die tekst is humoristisch met veel understatements. Het geven is bekend: koningspaar zoekt een geschikte vrouw voor hun zoon. Bovenop de gebruikelijke vereisten als mooi, betoverend enz. zoekt de prins iemand met een zeker...iets. Voor de koning moet ze blauw bloed hebben. Rijen meisjes passeren de revue maar niet één heeft dat zeker...iets. Maar het probleem met echte prinsessen is dat ze moeilijk op te sporen zijn en ze maken trouwens bijna nooit hun post open. Echte prinsessen krijg je bijna nooit te pakken. Niemand heeft er ooit een gevonden door ernaar op zoek te gaan, je moet wachten tot ze naar jou toekomt. En dat is nu net wat er gebeurt als de prins de wanhoop nabij is. Een betoverend mooi meisje met ravenzwart haar, dat bovendien haar post niet opent, klopt op een stormachtige nacht aan de kasteelpoort. De koningin meent iets...iets in het meisje te zien. Om zeker te zijn volgt de test met de erwt. Haar blauwe plekken verbergend ontmoet het meisje 's morgens de prins en Er was een zeker iets aan haar, waardoor hij zijn theekopje op de vloer liet vallen. Er volgt een schitterend bruiloftsfeest. Maar ze aten geen erwten omdat, zoals iedereen weet, echte prinsessen niet bepaald dol zijn op erwten. Een schitterend boek zowel wat het verhaal betreft als de illustraties.