De boektitel is ironisch bedoeld legt Anton Corbijn in zijn voorwoord uit, want hij vindt zijn eigen werk absoluut niet iconisch en de term is te vaak lukraak gebruikt. Aan de andere kant is de titel toch wel treffend gekozen omdat het boek een terugblik biedt op zijn vroege ontwikkeling als fotograaf in de jaren tachtig. De fotoseries gaan over hoe we ons de doden en ons verleden (willen) herinneren. Het boek begint dan ook met impressies van standbeelden op begraafplaatsen, een locatie die hij ook vaak heeft gebruikt bij het maken van fotoportretten van muzikanten. Contrastrijke paginagroot afgedrukte zwart-wit beelden nemen de kijker mee in een melancholieke zwart-romantische blik op vergankelijkheid. Daarna volgt een grimmig getoonzette reportage van Lenin portretten in het straatbeeld van de Sovjet-Unie. Het boek sluit af met een serie speels-serieuze zwart-wit zelfportretten uit 2002, close-ups van zijn gelaat in verschillende vermommingen, gevolgd door portretten in vale kleuren van beroemde muzikanten in dezelfde periode.